1 لعل تو به جان فزایی آمد چشم تو به دلربایی آمد

2 چون صد گرهم فتاد در کار زلفت به گره‌گشایی آمد

3 با زنگی خال تو که بر ماه در جلوهٔ خودنمایی آمد

4 در دیدهٔ آفتاب روشن چون نقطهٔ روشنایی آمد

5 با چشم تو می‌بباختم جان چون چشم تو دردغایی آمد

6 بگریخت دلم ز چشم تو زود وآواره ز بی وفایی آمد

7 در حلقهٔ زلفت آن دم افتاد کز چشم تواش رهایی آمد

8 هرگاه که بگذری به بازار گویند به جان فزایی آمد

9 یکتایی ماه شق شد از رشک تا سرو تو در دوتایی آمد

10 بنشین و دگر مرو اگرچه در کار تو صد روایی آمد

11 دانی نبود صواب اسلام آنجا که بت ختایی آمد

12 بردی دلم و بحل بکردم واشکم همه در گوایی آمد

13 در کار من جدا فتاده چندین خلل از جدایی آمد

14 بیگانه مباش زانکه عطار پیش تو به آشنایی آمد