1 به دامِ زلفِ تو دل مبتلایِ خویشتن است بکُش به غمزه که اینش سزایِ خویشتن است

2 گرت ز دست برآید مرادِ خاطرِ ما به دست باش که خیری به جایِ خویشتن است

3 به جانت ای بتِ شیرین دهن که همچون شمع شبانِ تیره مرادم فنای خویشتن است

4 چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل مَکُن که آن گلِ خندان به رای خویشتن است

5 به مشک چین و چِگِل نیست بوی گل محتاج که نافه‌هاش ز بندِ قبایِ خویشتن است

6 مرو به خانهٔ اربابِ بی‌مروتِ دهر که گنجِ عافیتت در سرای خویشتن است

7 بسوخت حافظ و در شرطِ عشقبازی او هنوز بر سرِ عهد و وفایِ خویشتن است