حسن تو نهایت جمالست از خواجوی کرمانی غزل 153

1 حسن تو نهایت جمالست لطف تو بغایت کمالست

2 با زلف تو هر که را سری هست سر در قدم تو پایمالست

3 بی روی تو زندگی حرامست وز دست تو جام می حلالست

4 باز آی که بی رخ تو ما را از صحبت خویشتن ملالست

5 جانم که تذر و باغ عشقست زین گونه شکسته پر و بالست

6 مرغ دل من هوا نگیرد زانرو که چنین شکسته بالست

7 این نفحهٔ روضهٔ بهشتست یا نکهت گلشن وصالست

8 این خود چه شمامهٔ شمیمست وین خود چه شمایل شمالست

9 خواجو بلب تو آرزومند چون تشنه بشربت زلالست