ابروی تو طاقست که پیوسته از خواجوی کرمانی غزل 151

1 ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست ز آنرو که هلال ار نشود بدر محالست

2 بر روی تو خال حبشی هر که ببیند گوید که مگر خازن فردوس بلالست

3 پیوسته هلالست ترا حاجب خورشید وین طرفه که چشم سیهت ابن هلالست

4 آن دل که سفر کرده بچین سر زلفت یا رب که در آن شام غریبان به چه حالست

5 هندو به چهٔ خال سیاه تو به صد وجه هندوچهٔ بستان جمالست نه خالست

6 گفتم که خیال تو کند مرهم ریشم لیکن چو نظر می‌کنم این نیز خیالست

7 مستسقی سرچشمهٔ نوش تو برآتش می‌سوزد و چشمش همه در آب زلالست

8 گردن مکش ای شمع گرت در قدم افتد پروانهٔ دلسوخته چون سوخته بالست

9 امروز که مرغان چمن در طیرانند مرغ دل من بی پر و بالست و بالست

10 نون شد قد همچون الفم بیتو ولیکن برحال پریشانی من زلف تودالست

11 از دیدهٔ خواجو نرود گلشن رویت زانرو که جمالت گل بستان کمالست