1 چشمت که قصد جان من ناتوان کند گویم مکن به قصد دل، همان کند

2 مرغ دل آشیانه به زلف تو می کند چون طوطیی که میل به هندوستان کند

3 آن کس که مانده بسته سودای زلف تو سودش همین بود که دلی را زیان کند

4 از نردبان زلف تو هردم به آفتاب آسان رسد، ولیک شبی در میان کند

5 شمعی که پیش روی چو ماه تو بر کنند از تیغ گردنش بزنم، گر زبان کند

6 از دست دیر آمدن و زود رفتنت روزی هزار بار دل من فغان کند

7 خسرو چو در تو می نرسد، باری ار به لب دل را بر آب دیده نشاند، روان کند