سگ کوی تو که شب تا بسحر پیش از اهلی شیرازی غزل 177

1 هر کرا حسنی بود آیینه دار روی اوست هرکه دارد بوی عشقی از سگان کوی اوست

2 فتنه پیران نه تنها شد که طفل مکتبی چون الف گوید مرادش قامت دلجوی اوست

1 کام از می لعلم مده کز می خمار آید مرا من عاشق درد توام درمان چه کار آید مرا

2 در انتظار همدمان جانم شد و غیر از اجل کو همدمی کز در درون بی انتظار آید مرا

1 از قبول دگران طبع ملول است مرا ور تو رد می کنیم عین قبول است مرا

2 خیره چشمی است بخورشید جمال تو نظر چکنم مردمک دیده فضول است مرا