سگ کوی تو که شب تا بسحر پیش از اهلی شیرازی غزل 177

1 سگ کوی تو که شب تا بسحر پیش من است مهربانیش ز بهر جگر ریش من است

2 غیرتم با تو چنان است که با خویش بدم هرکه بیگانه زهمر تو بود خویش من است

3 ازتو هر کو بشفاعت طلبد خون مرا نیکخواه دل من نیست بداندیش من است

4 تشنه لعل توام زهر من است آب حیات هرچه پیش دگران نوش بود نیش من است

5 مدعی خانه خرابست ازین رشک که دوست گنج حسن است و خرابش دل درویش من است

6 اهلی، از سجده آن بت نبود عیب مرا بت پرستم من و این برهمنی کیش من است