1 جوان و پیر که در بند مال و فرزندند نه عاقلند که طفلان ناخردمند

2 جماعتی که بگریند بهر عیش و منال یقین بدان تو که بر خویشتن همی خندند

3 خوش آن کسان که برفتند پاک چون خورشید که سایه ای به سر این جهان نیفگندند

4 به خانه ای که ره جان نمی توان بستن چه ابلهند کسانی که دل همی بندند

5 به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند که هر نهال که شاندند باز برکندند

6 جمال طلعت هم صحبتان غنیمت دان که می روند نه زانسان که باز پیوندند

7 بقا که نیست، درو حاصلی همه هیچ است چو بنگری همه مردم به هیچ خرسندند

8 بساز توشه ز بهر مسافران وجود که میهمان عزیزند و روزکی چندند

9 اگر تو آدمیی، در کسان به طنز مبین که بهتر از من و تو بنده خداوندند

10 ترا به از عمل خبر نیست فرزندی که دشمنند ترا زادگان نه فرزندند

11 مجوی دنیا، اگر اهل همتی، خسرو که از همای به مردار میل نپسندند