به جان او که گرم دسترس به از حافظ شیرازی غزل 442

1 به جان او که گرم دسترس به جان بودی کمینه پیشکش بندگانش آن بودی

2 بگفتمی که بها چیست خاک پایش را اگر حیات گران مایه جاودان بودی

3 به بندگی قدش سرو معترف گشتی گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی

4 به خواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی

5 اگر دلم نشدی پایبند طره او کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی

6 به رخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاق است به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی

7 درآمدی ز درم کاشکی چو لمعه نور که بر دو دیده ما حکم او روان بودی

8 ز پرده ناله حافظ برون کی افتادی اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی