ای روان از شکر تنگ تو از خواجوی کرمانی غزل 585

1 ای روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ گل برآورده ز شرم آن رخ گلرنگ رنگ

2 هست در زنجیر زلف دلربایت دل فراخ لیک دل همچون دل ریش من دلتنگ تنگ

3 ناوک چشمت چو باد آرم ز خون چشم من لعل پیکانی شود فرسنگ در فرسنگ سنگ

4 ای بت گلرخ بگردان بادهٔ گلرنگ را تا برد ز آئینهٔ جانم می چون زنگ زنگ

5 بلبل دستان سرا را گو برآر آوای نای مطرب بلبل نوا را گو بزن در چنگ چنگ

6 باز چون گلگون می ساقی بمیدان در فکند ای حریفان برکشید اسب طرب را تنگ تنگ

7 نام و ننگ ار عاشقی در باز خواجو در رهش زانکه باشد عشق بازانرا ز نام و ننگ ننگ