ای سرو روان خاک شوم در ته از اهلی شیرازی غزل 191

1 ای سرو روان خاک شوم در ته پایت جان من و جان همه عالم به فدایت

2 در خلوت دل شو که چه جای دگران است بالله که جان هم نتوان دید به جایت

3 در حشر قیامت بود آن دم که شهیدان خیزند و سراسیمه درافتند به پایت

4 گر کشته شوم بهر تو یکبار بکو حیف تا زنده شوم از نفس روح فزایت

5 بسیار زند بر سر خود سنگ ندامت آن کو دل و دین باخت به امید وفایت

6 جایی که زلیخا نکند ناله ز یوسف زن بهتر از آن مرد که نالد ز جفایت

7 اهلی، به گدایی ز تو خرسند شد اما شاهنشه حسنی چه غم از حال گدایت