ای ساربان به قتل ضعیفان از خواجوی کرمانی غزل 362

1 ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند بر گیر بارم از دل و بار سفر مبند

2 در اشک ما نگه کن و از سیم در گذر بر روی ما نظر فکن و نقش زر مبند

3 ما را چو در سلاسل زلفت مقیدیم پای دل شکسته بزنجیر درمبند

4 فرهاد را مکش بجدائی و در غمش هر دم خروش و غلغله در کوه و در مبند

5 ای دل مگر بیاد نداری که گفتمت چندین طمع برآن بت بیدادگر مبند

6 ور آبروی بایدت ای چشم درفشان بر یاد لعل او سر درج گهر مبند

7 ای باغبان گرم ندهی ره بپای گل گلزار را بروی من خسته در مبند

8 چون سرو اگر چنانکه سرافرازیت هواست چون نی بقصد بی سر و پایان کمر مبند

9 چشمم که در هوای رخت بازگشته است مرغ دل مرا مشکن بال و پر مبند

10 بی جرم اگر چه از نظر افکنده‌ئی مرا بگشای پرده از رخ و راه نظر مبند

11 خواجو چو نیست در شب هجران امید روز با تیره شب بسر برو دل در سحر مبند