گفتی که چرا بداخترت میگفتم از ابوالحسن فراهانی رباعی 116

1 مژده باد ای دل که باز آن شمع را پروانه‌ام کز نگاه آشنایش از خرد بیگانه‌ام

2 من شرارم دوری آتش نمی‌سازد مرا تا ز آتش دور گشتم با فنا هم‌خانه‌ام

1 دردا که یار بر سر لطف نهان نماند نامهربان دو روز به ما مهربان نماند

2 شرمنده ی سگان ویم، بعد مرگ هم کز سوز سینه در تن من استخوان نماند