گفتی چمن بوقت گل ای همنفس از اهلی شیرازی غزل 337

1 گفتی چمن بوقت گل ای همنفس خوش است وقت تو خوش که مرغ مرا با قفس خوش است

2 بی روی دوست گشت گلستان چه فایده گلبانگ مرغ و باد صبا یکنفس خوش است

3 ای عندلیب هر که بود با گل است خوش صاحب نظر کسی است که با خار و خس خوش است

4 حسرت خورم ز میوه نخل بلند یار دستم نمیرسد چکنم دسترس خوش است

5 اهلی هوس بمی ز هوای بتان کند پیر است و همچنان بهوی و هوس خوش است