ببوستان می گل بوی لاله از خواجوی کرمانی غزل 719

1 ببوستان می گل بوی لاله گون مستان مگر ز دست سمن عارضان پردستان

2 جهان ز عمر تو چون داد خویش می گیرد تو نیز کام دل از لذت جهان بستان

3 کنونکه فصل بهاران رسید و موسم گل خوشا نواحی یزد و نسیم اهرستان

4 چه نکهتست مگر بوی دوستانست این چه منزلست مگر طرف بوستانست آن

5 منم جدا شده از یار و منقطع ز دیار چو بلبلان چمن دور مانده از بستان

6 سفر گزیدم و بسیار خون دل خوردم چودر مصیبت سهراب رستم دستان

7 باختیار کسی هرگز اختیار کند جرون و تشنگی و باد گرم و تابستان

8 مکن ملامت خواجو که عاقلان نکنند ز بیم حکم قضا اعتراض برمستان