ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2334

1 ای طبل رحیل از طرف چرخ شنیده وی رخت از این جای بدان جای کشیده

2 ای نرگس چشم و رخ چون لاله کجایی از گور تو آن نرگس و آن لاله دمیده

3 اندر لحد بی‌در و بی‌بام مقیمی ای بر در و بر بام به صد ناز دویده

4 کو شیوه ابروی تو کو غمزه چشمت ای چشم بد مرگ بدان هر دو رسیده

5 ای دست تو بوسه گه لب‌های عزیزان در دست فنا مانده تو با دست بریده

6 این‌ها همه سهل است اگر مرغ ضمیرت بر چرخ پریده بود و دام دریده

7 صورت چه کم آید چه برد جان به سلامت موزه چه کم آید چو بود پای رهیده

8 صد شکر کند جان چو رهد از تن و صورت ای بی‌خبر از چاشنی جان جریده

9 کو لذت آب و گل و کو آب حیاتی کو قبه گردونی و کو بام خمیده

10 یا رب چه طلسم است کز آن خلد نفوریم ما در تک این دوزخ امشاج خزیده

11 محسود فلک بوده و مسجود ملایک وز همت ناپاک ز ما دیو رمیده

12 باغ آی و ز باران سخن نرگس و گل چین نرگس ندهد قطره ای از بام چکیده

13 بربند دهان از سخن و باده لب نوش تا قصه کند چشم خمار از ره دیده