ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2488

1 ای که غریب آتشی در دل و جان ما زدی آتش دل مقیم شد تو به سفر چرا شدی

2 آتش تو مقیم شد با دل من ندیم شد آتش خویش را بگو کآب حیات آمدی

3 چاشنی خیال تو می‌بدرد دل مرا ای غم او چو شکری ای دل من چو کاغذی

4 شمع بدان صبور شد تا همگیش نور شد نور به است از همه خاصه که نور سرمدی

5 نور دمی که عاق شد طالب روح طاق شد ماه مرا محاق شد بی‌مه فضل ایزدی

6 بازرسید آیتی از طرف عنایتی وحدت بی‌نهایتی گشت امام و مقتدی

7 بست پلنگ قهر را بازگشاد مهر را قبه ببست شهر را شهر برست از بدی