ای گوی زنخ زلف چو چوگان داری از مولانا رباعی 1753

1 آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا آن رنگ بین وان هنگ بین وان ماه بدر اندر قبا

2 از سرو گویم یا چمن از لاله گویم یا سمن از شمع گویم یا لگن یا رقص گل پیش صبا

1 عاشق روی جان فزای توییم رحمتی کن که در هوای توییم

2 تو به رخسار آفتابی و مه ما همه ذره در هوای توییم

1 اگر تو مست شرابی چرا حشر نکنی وگر شراب نداری چرا خبر نکنی

2 وگر سه چار قدح از مسیح جان خوردی ز آسمان چهارم چرا گذر نکنی

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم