غمهای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) رباعی 1909

1 گفت امیر المؤمنین با آن جوان که به هنگام نبرد ای پهلوان

2 چون خدو انداختی در روی من نفس جنبید و تبه شد خوی من

1 این چنین ذالنون مصری را فتاد کاندرو شور و جنونی نو بزاد

2 شور چندان شد که تا فوق فلک می‌رسید از وی جگرها را نمک

1 هر طعامی کآوریدندی بوی کس سوی لقمان فرستادی ز پی

2 تا که لقمان دست سوی آن برد قاصدا تا خواجه پس‌خوردش خورد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد