ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3146

1 ای دلزار محنت و بلا داری بر خدا اعتمادها داری

2 اینچنین حضرتی و تو نومید؟ مکن ای دل، اگر خدا داری

3 رخت اندیشه می‌کشی هرجا بنگر آخر، جز او کرا داری؟

4 لطفهایی که کرد چندین گاه یاد آور اگر وفاداری

5 چشم سر داد و چشم سر ایزد چشم جای دگر چرا داری؟!

6 عمر ضایع مکن، که عمر گذشت زرگری کن، که کیمیا داری

7 هر سحر مر ترا ندا آید سو ما آ، که داغ ما داری

8 پیش ازین تن تو جان پاک بدی چند خود را ازان جدا داری؟!

9 جان پاکی، میان خاک سیاه من نگویم، تو خود روا داری؟!

10 خویشتن را تو از قبا بشناس که ازین آب و گل قبا داری

11 می‌روی هر شب از قبا بیرون که جز این دست، دست و پا داری

12 بس بود، این قدر بدان گفتم که درین کوچه آشنا داری