تو عیش کن بفراغت که من از اهلی شیرازی غزل 1010

1 تو عیش کن بفراغت که من سپند توام بسوز آتش دل دفع هر گزند توام

2 غبار دیده بر گرد رهگذارت از آن گشاده چشم براه سم سمند توام

3 دل کباب مرا نیست غیر گریه تلخ ز بسکه سوخته لعل نوشخند توام

4 شراب تلخ چنانم کجا برد از هوش که تلخی سخنی از لب چو قند توام

5 تراست ناز و مرا صد نیاز چون اهلی تو سرو ناز منی من نیازمند توام

6 همه جان اگر شوم من نگهت هنوز نتوان مگر آنکه چشم و جان هم ز غبار تن بشویم

7 تو که پادشاه حسنی بگدا کجا نشینی بزکوه حسن گای نظری فکن بسویم

8 زمن آن غزال مشکین نرمد ز طعن مردم من ازین کرشمه اهلی سگ آن فرشته خویم