حَسْبِ حالی نَنِوشتی و شد ایّامی چند
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 حَسْبِ حالی نَنِوشتی و شد ایّامی چند محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند؟
2 ما بدان مقصدِ عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نَهَد لطفِ شما گامی چند
3 چون مِی از خُم به سبو رفت و گُل افکند نقاب فرصتِ عیش نگه دار و بزن جامی چند
4 قندِ آمیخته با گُل نه علاجِ دلِ ماست بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند
5 زاهد از کوچهٔ رندان به سلامت بگذر تا خرابت نکند صحبتِ بدنامی چند
6 عیبِ مِی جمله چو گفتی، هنرش نیز بگو نفیِ حکمت مکن از بهرِ دلِ عامی چند
7 ای گدایانِ خرابات خدا یارِ شماست چشمِ اِنعام مدارید ز اَنعامی چند
8 پیرِ میخانه چه خوش گفت به دُردی کشِ خویش که مگو حالِ دلِ سوخته با خامی چند
9 حافظ از شوقِ رخِ مهر فروغِ تو بسوخت کامگارا نظری کن سویِ ناکامی چند
معنی شعر:
مدت مدیدی است که نتوانسته ای هدف خود را مشخص کنی عمرت به سرعت می گذرد. مصم، استوار و پابرجا باش برخیز تلاش کن از بیان راز دیگران و عیب جویی و منفی نگری پرهیز کن از خداوند سبحان بخواه تا به تو نظر لطف داشته باشد و یاریات دهد.