ای نغمهٔ خوشت دم داود از خواجوی کرمانی غزل 492

1 ای نغمهٔ خوشت دم داود را شعار وی عندلیب را نفست کرده شرمسار

2 انفاس روح بخش تو جانرا حیات بخش و اعجاز عیسوی ز دمت گشته آشکار

3 دستانسرای گلشن روحانیون ز شوق بردارد از نوای خوشت نغمهٔ هزار

4 وین چرخ چرخ زن ز سماع تو هر زمان چون صوفیان بچرخ درآید هزار بار

5 ای بس که بلبل سحر از شوق نغمه‌ات بر سر زند بسان مگس دست اضطرار

6 مرغ چمن که رود زن بزم گلشنست پر می‌زند ز شوق تو بر طرف جویبار

7 با لحن دلفریب تو هنگام صبحدم بر عندلیب قهقهه زد کبک کوهسار

8 قولت چو با عمل بفروداشت می‌رسد بر گو غزل ترانه ازین بیشتر میار

9 بلبل ز بام و زیر تو با نغمه‌های زیر خواجو بزیر بام تو با نالهای زار