یکره چو غنچه خنده زنان بین از اهلی شیرازی غزل 32

1 یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما باشد که بشکفد گل دولت بروی ما

2 ای نوبهار جان مگر از ابر رحمتت رنگی برآورد چمن آرزوی ما

3 سر رشته گم مکن که ز عهد ازل تورا پیوند دوستی است بهر تار موی ما

4 صد ره اگر ز سجده بپایش نهیم سر کی سر بما نهد صنم تند خوی ما

5 شد جام جم سفال سبوی شکسته ام بی خاصیت نبود شکست سبوی ما

6 تا خون ما نریخت حریف و چو می نخورد چون شیشه دست برنگرفت از گلوی ما

7 بوی محبت از دل اهلی دمد چو مشک ای گل نگاهدار دل ما ببوی ما