یار در نکته سرایی نه ز کس از واعظ قزوینی غزل 301

1 یار در نکته سرایی نه ز کس میماند حرف در شهد لب او چو مگس میماند

2 گیردش آینه چهره ز نظاره غبار در رخ او نگه ما به نفس میماند

3 روی خود بسکه خراشیدم از دست غمش خانه آیینه من، به قفس میماند

4 نیست روزی که کدورت بدل ما نرسد صبح بر آینه ما به نفس میماند

5 نیست غیر از سر زانو شب و روزش بالین سر شوریده واعظ به جرس میماند