ای زادهٔ از جلال الدین محمد مولوی رباعی 878

1 باز رو سوی علی و خونیش وان کرم با خونی و افزونیش

2 گفت دشمن را همی‌بینم به چشم روز و شب بر وی ندارم هیچ خشم

1 این سخن پایان ندارد خیز زید بر براق ناطقه بر بند قید

2 ناطقه چون فاضح آمد عیب را می‌دراند پرده‌های غیب را

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند