زان در پی یارم که عنانم از اهلی شیرازی غزل 123

1 زان در پی یارم که عنانم به کف اوست بر من چه گناه است کشش از طرف اوست

2 او تشنه به خون من و گر من سگ اورا سنگی رسد از حادثه جانم هدف اوست

3 شاید که دل غمزدگان بشکند از جور آن گوهر پاکیزه که دلها صدف اوست

4 برخاست دگر ساقی سرمست من از جا ساغر بکف و دیده پرخون به کف اوست

5 چون آب بقا گرچه دهد جان زلب آن شوخ دلسوخته را بیم هلاک از شعف اوست

6 مارا به بهشت است هوس نعمت دیدار حیوان صفتان را سر آب و علف اوست

7 اهلی رخ از آن کعبه مقصود نتابد گر در ره او کشته شود هم شرف اوست