زان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2642

1 زان جای بیا خواجه بدین جای نه جایی کاین جاست تو را خانه کجایی تو کجایی

2 آن جا که نه جای است چراگاه تو بوده‌ست زین شهره چراگاه تو محروم چرایی

3 جاندار سراپرده سلطان عدم باش تا بازرهی از دم این جان هوایی

4 گه پای مشو گه سر بگریز از این سو مستی و خرابی نگر و بی‌سر و پایی

5 ای راه نمای از می و منزل چو شوی مست نی راه به خود دانی و نی راه نمایی

6 مستان ازل در عدم و محو چریدند کز نیست بود قاعده هست نمایی

7 جان بر زبر همدگر افتاده ز مستی همچون ختن غیب پر از ترک خطایی

8 این نعره زنان گشته که هیهای چه خوبی و آن سجده کنان گشته که بس روح فزایی

9 مخدوم خداوندی شمس الحق تبریز هم نور زمینی تو و خورشید سمایی