جهانا، از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 167

1 اندی که امیر ما باز آید پیروز مرگ از پس دیدنش روا باشد و شاید

2 پنداشت همی حاسد: کو باز نیاید باز آمد، تا هر شفکی ژاژ نخاید

1 پیشم آمد بامداد آن دلبر از راه شکوخ با دو رخ از شرم لعل و با دو چشم از سحر شوخ

2 آستین بگرفتمش، گفتم که: مهمان من آی داد پوشیده جوابم: مورد و انجیر و کلوخ

1 به چنگال قهر تو در، خصم بد دل بود همچو چرزی به چنگال شاهین

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار