با دل خسته، چو بیرحمی او از واعظ قزوینی غزل 272

1 با دل خسته، چو بیرحمی او بستیزد اثر ناله بهمراهی دل برخیزد

2 رم چنان داده ز هم عشق سراپای مرا که بخون جگرم رنگ نمی آمیزد

3 شکر از زهر کجا صرفه تواند بردن؟ عیش را گو که عبث باغم ما نستیزد!

4 لقمه افتد ز دهن گر نبود قسمت کس خورش اره نگر کز بن دندان ریزد

5 در ره عشق رسی زود بجایی واعظ گر ز پای دلت این بند علایق خیزد