1 با لب لعلت سخن در جان رود با سر زلف تو در ایمان رود

2 عقل چون شرح لب تو بشنود پیش لعلت از بن دندان رود

3 هر که او سرسبزی خط تو دید چون قلم سر بر خط فرمان رود

4 چون ببیند پستهٔ خط فستقیت در خط تو با دل بریان رود

5 آنچه رویت را رود در نیکویی می‌ندانم تا فلک را آن رود

6 چون شود خورشید رویت آشکار ماه زیر میغ در پنهان رود

7 هر که روی همچو خورشید تو دید گر همه چرخ است سرگردان رود

8 هست جان عطار را شیرین از آنک شرح آن لب بر زبان جان رود