با پسته میگون تو شکر از امیرخسرو دهلوی غزل 1136

1 با پسته میگون تو شکر چه کند کس؟ با خنده میمون تو گوهر چه کند کس؟

2 با روی خود آیینه برابر منه، آیراک خورشید بر آیینه برابر چه کند کس؟

3 چون روی توام نیست، جهان را، چه کنم من؟ بی دیدن رویت به جهان در چه کند کس؟

4 جایی که حدیث لب شیرین تو گویند نادیده حدیث از لب کوثر چه کند کس؟

5 ور زلف تو صد جور کند بر دل عاشق ای ترک، بدان هندوی کافر چه کند کس؟

6 با چشم جفا کار تو گویم که جفا کن گوید من از اینها نکنم گر، چه کند کس؟

7 بسیار بکوشم که رسم من به تو، لیکن با بخت بد و گردش اختر چه کند کس

8 گفتی که فلان جهد نکرد از پس وصلم خون کرد دل سوخته، دیگر چه کند کس

9 خسرو که فدا کرد دل و جان ز پی تست ورنه دل ز جان هر دو فنا بر چه کند کس