با منت کینه و با جمله صفاست از خواجوی کرمانی غزل 77

1 با منت کینه و با جمله صفاست اینهم از طالع شوریدهٔ ماست

2 راستی را صنما بی قد تو کار ما هیچ نمی‌آید راست

3 هر گیاهی که بروید پس ازین از سر تربت ما مهر گیاست

4 می کشم درد بامید دوا گر چه درد از قبلت عین دواست

5 این چه بویست که ناگه بدمید وین چه فتنه ست که دیگر برخاست

6 باز از نالهٔ مرغان سحر صبحدم صحن چمن پر غوغاست

7 گر چه در پرورش نطفهٔ خاک بوی زلفت مدد باد صباست

8 خیز کز نکهت انفاس نسیم هر سحر پیرهن غنچه قباست

9 گر نه خواجوست که دور از رخ تست زلف هندوی تو آشفته چراست