تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2930

1 تو چرا جمله نبات و شکری تو چرا دلبر و شیرین نظری

2 تو چرا همچو گل خندانی تو چرا تازه چو شاخ شجری

3 تو به یک خنده چرا راه زنی تو به یک غمزه چرا عقل بری

4 تو چرا صاف چو صحن فلکی تو چرا چست چو قرص قمری

5 تو چرا بی‌بنه چون دریایی تو چرا روشن و خوش چون گهری

6 عاقلان را ز چه دیوانه کنی ای همه پیشه تو فتنه گری

7 ساکنان را ز چه در رقص آری ز آدمی و ملک و دیو و پری

8 تو چرا توبه مردم شکنی تو چرا پرده مردم بدری

9 همه دل‌ها چو در اندیشه توست تو کجایی به چه اندیشه دری