هر که بر درگه از عسجدی مروزی اشعار باقیمانده 34

1 تا پای نهند بر سر حران با کون فراخ گنده و ژنده

1 بر گل رقمی ز مشک ناگاه زدند بر تنگ شکر مورچگان راه زدند

2 آئینه روی دوست زنگار گرفت از بسکه بر او سوختگان آه زدند

1 فغان ز دست ستمهای گنبد دوار فغان ز سفلی و علوی و ثابت و سیار

2 چه اعتبار بر این اختران نامعلوم چه اعتماد بر این روزگار ناهموار

1 همان که بودی ازین پیش شاد گونه من کنون شدست دواج تو ای بدولی فاش

1 گفتم همی چه گوئی ای هیز گلخنی گفتا که چه شنیدی ای پیر مسجدی

2 گفتم یکی که مسجدیم چون نه غرمنم گفتا تو نیز هم نه چنین پیر زاهدی