هر کس که طاق ابروی او سجده از اهلی شیرازی غزل 627

1 هر کس که طاق ابروی او سجده گه کند رویش ز قبله گردد اگر روبه مه کند

2 آن بت کسی که منکر من از نگاه اوست دین و دلش ز دست برد تا نگه کند

3 گر شد گناه سجده همچون تو آدمی حقا که گر فرشته بود این گنه کند

4 چشمت سواد دیده ما ساخت توتیا اینها بود که خانه مردم سیه کند

5 بوسی طمع کند بکنایت ز لعل تو اهلی که چون لبان تو را دیده وه کند