هر که در عشق بتان بی درد از اهلی شیرازی غزل 132

1 هر که در عشق بتان بی درد زیست در ره دنیا و دین نامرد زیست

2 هر که واقف از خزان عمر گشت با سرشک سرخ و روی زرد زیست

3 کی به کس مجنون شود فردا انیس او که امروز از دو عالم فرد زیست

4 چون نسوزد دل؟ چو شمع از آه گرم کی درین آتش توان دلسرد زیست

5 ای خوشا وقت سبکروحی که او چون نسیم صبح عالمگرد زیست

6 ساقیا می ده که بی جام شراب کم کسی زین خاکدان بی گرد زیست

7 از غم اهلی مخور غم ای پری زانکه او تا زیست غم پرورد زیست