1 هر که در پیش چشم روشن ماست گوییا آفت دل و تن ماست

2 چشم ما گر نمی شود، ماناک آن همان آفتاب روشن ماست

3 لاله ها می دمد ز خون دو چشم گرد من آن بهار و گلشن ماست

4 غمزه زن جان من و گر میرم غم مخور خون ما به گردن ماست

5 ما چو هندوی سومنات به عشق بت پرستیم و دل برهمن ماست

6 گفتم از مهر سوخت خسرو، گفت چند ازین ذره ها به روزن ماست