هرکه شد سامان طلب پیوسته از اهلی شیرازی غزل 539

1 هرکه شد سامان طلب پیوسته دردسر کشد وقت آن دیوانه خوش کش دردسر کمتر کشد

2 ساربان گرم ازچه رانی محمل لیلی چنین نرم ران چندانکه مجنون خاری از پا درکشد

3 ساقیا غافل مباش از حال خاموشی که او پرکند ساغر ز خون دیده و دم در کشد

4 چون مرا از دیدن آن شوخ بیم مردن است آه اگر روزی بقصد کشتنم خنجر کشد

5 تنک میبیند جهان بر خویشتن اهلی بسی رخت ازین عالم مگر در عالم دیگر کشد

6 جز به خاک کوی او اهلی نیارد سر فرو آسمان بیهوده این عرض تجمل می‌کند