1 آن را که غمت به خویش خواند شادی جهان غم تو داند

2 چون سلطنتت به دل درآید از خویشتنش فراستاند

3 ور هیچ نقاب برگشایی یک ذره وجود کس نماند

4 چون نیست شوند در ره هست جان را به کمال دل رساند

5 زان پس نظرت به دست گیری عشق تو قیامتی براند

6 جان را دو جهان تمام باید تا بر سگ کوی تو فشاند

7 چون بگشایی ز پای دل بند جان بند نهاد بگسلاند

8 هر پرده که پیش او درآید از قوت عشق بردراند

9 ساقی محبتش به هر گام ذوق می عشق می‌چشاند

10 وقت است که جان مست عطار ابلق ز جهان برون جهاند