کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 7

1 کی گذارد آنک رشک روشنیست تا بگویم آنچ فرض و گفتنیست

2 بحر کف پیش آرد و سدی کند جر کند وز بعد جر مدی کند

3 این زمان بشنو چه مانع شد مگر مستمع را رفت دل جای دگر

4 خاطرش شد سوی صوفی قنق اندر آن سودا فرو شد تا عنق

5 لازم آمد باز رفتن زین مقال سوی آن افسانه بهر وصف حال

6 صوفی آن صورت مپندار ای عزیز همچو طفلان تا کی از جوز و مویز

7 جسم ما جوز و مویزست ای پسر گر تو مردی زین دو چیز اندر گذر

8 ور تو اندر نگذری اکرام حق بگذراند مر ترا از نه طبق

9 بشنو اکنون صورت افسانه را لیک هین از که جداکن دانه را