1 کسی که هست نظر بر جمال میمونش زهی نشاط دل و طالع همایونش

2 در آب خضر که محلول اوست مایه لطف که در لطافت محلول ریخت بی چونش؟

3 هوس ندید که خورشید و ماه خاک شوند در آن زمین که زند گام سم گلگونش

4 به یک حدیث کند تلخی غمش همه محو چو زهر ناب که جادو کند به افسونش

5 غلام آن نفسم کامدم به خانه او به خشم گفت که از در کنید بیرونش

6 ز غمزه گر چه کشش بی دریغ می کند او حیات خواهم با او همه برافزونش

7 وصال عشق به صدق آن بود که چون لیلی به خاک رفت، در آغوش خفت مجنونش

8 خوشم ز گریه چشمم، اگر چه غم زاید ز چاشنی مفرح ز در مکنونش

9 شد از تو خون دل خسرو آب، شادم، از آنک نماز از خوی پا شستن تو شد خونش