کی مدعی نهد سر در سجده از اهلی شیرازی غزل 1192

1 کی مدعی نهد سر در سجده نکویان از دیو بر نیاید کار فرشته خویان

2 چون من شهید عشقم خونین کفن برآیم تا سرخ رو بر آیم پیش سفید رویان

3 جاییکه آهویان را سودای سنبلی نیست چون جان من نسوزد از یاد مشک مویان

4 از شیشه پنبه برکن ساقی بگوش من نه کآسوده دل نشینم از پند هرزه گویان

5 با آنکه آفتابی همچون تو در میانست در ظلمتند و گمراه آب حیات جویان

6 در کوی میفروشان اهلی درآ که بینی رندان پاکدیده دامن ز گریه شویان

7 هلاک خود چو خواهم در دعا اهلی تو آمین گو که در این حاجت آمین از تو میباید دعا از من