1 سفیده دم چو در از ابر درفشان بچکد به کام لاله و سون زلال جان بچکد

2 روان کن آن می چون آفتاب گرماگرم چنان که خوی ز بناگوش دوستان بچکد

3 شراب آب حیات است وجان ما مسرور که مرده زنده کند چون به خاکدان بچکد

4 خوشا کشیدن می بر بساط سبزه چو ابر کشیده باشد و باران یگان یگان بچکد

5 چنان بر آب خود آید چمن ز ابر بهار که هر زمان تری از شاخ ارغوان بچکد

6 به روی نازک گل تیز منگر، ای نرگس که خون ز رویش ترسم بناگهان بچکد

7 ز شاخ سبزه چنان آب می چکد ز تری که در ز خانه خسرو به هر زمان بچکد