سفید موی و سیه نامه از گنه از اهلی شیرازی غزل 422

1 سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟ چو نامه روی سفید و درون سیه تاچند؟

2 چو شمع چند بسوزم بکنج غم بی تو کسی بهر زه کند عمر خود تبه تا چند؟

3 جهان بدیدن دیدار دوست خوش باشد وگرنه دیدن رخسار مهر و مه تا چند؟

4 تو ساقی دگران ما بدیده حسرت هلاک یک نظر و مست یک نگه تا چند؟

5 برادران طریقت چرا نمی پرسند که یوسف دل مسکین اسیر چه تا چند؟

6 دلا چو نشود آن بت فغان و زاری تو ز شوق اینهمه فریاد و آه و وه تاچند؟

7 بگرد یار صبا هم نمی رسد اهلی ترا دو دیده ز امید او بره تا چند؟

8 شادم که وجودم همه سیلاب عدم برد کز کوی تو بنیاد بلا خانه غم برد

9 هرکو ستمی برد هم اندک فرجی یافت مسکین دل من بود که تا بود ستم برد

10 تا چند جفا کز ستمت مرغ حرم هم فریاد ز بیداد تو بر مرغ حرم برد

11 پنهان ز حسودان قدحی گرم کن ایشیخ کز دست لییمان نتوان نام کرم برد

12 اهلی ز خیال دهنت هیچ عجب نیست گر غنچه صفت سر بگریبان عدم برد