حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم از حافظ شیرازی غزل 355

1 حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

2 جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

3 جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

4 سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

5 بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

6 سینه تنگ من و بار غم او هیهات مرد این بار گران نیست دل مسکینم

7 من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم

8 بنده آصف عهدم دلم از راه مبر که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

9 بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند که مکدر شود آیینه مهرآیینم