1 ما را چه جان باشد که تو بر ما فشانی ناز خود بر شیر مردان تیز کن چشم شکار انداز خود

2 صد جانست نرخ ناز تو از بهر جان سوخته بر چون منی ضایع مکن بشناس قدر ناز خود

3 جان باختم در کوی تو رنجه شدی، چه کم شود؟ گر طاقت آری بازییی از عاشق جانباز خود

4 هر گاه گاهی از دلم خواهم برآرم ناله ای گه خود به حیرت گم شوم، گه گم کنم آواز خود

5 بسته نمی گردد شبی چشمم به جز خون جگر بسته چنین بینم مگر شبها دو چشم باز خود

6 در دست اندر جان من، کس چون منی باور کند؟ چون کس ندارد درد من، پیش که گویم راز خود؟

7 خود کشت خسرو خویش را کافتد ترا بر وی نظر بیهوده تهمت می نهی بر غمزه غماز خود