کجا بود من مدهوش را از امیرخسرو دهلوی غزل 1127

1 کجا بود من مدهوش را حضور نماز! که کنج کعبه ز دیر مغان ندانم باز

2 مرا مخوان به نماز،ای امام و وعظ مگوی که از نیاز نمی باشدم حضور نماز

3 چو صوفی از می صافی نمی کند پرهیز مباش منکر دردی کشان شاهد باز

4 بسان مطرف مفلس نوای سوختگان چو بلبل سحری می کند سماع آغاز

5 اگر چه عود توام، هر نفس بخواهی سوخت مرا ز ساز چه می افگنی؟ بسوز و بساز

6 بدان طمع که کند مرغ وصل خوبان صید دو دیده ام شده از شام تا سحرگه باز

7 خیال زلف دراز تو گر نگیرد دست که برسر آرد ازین ظلمتم شبان دراز

8 تو در تنعم و نازی، ز ما کی اندیشی؟ که ناز ما به نیاز است و نازش تو به ناز

9 اگر ز خط تو چون موی سر بگردانم ببند و چون سر زلفم بر آفتاب انداز

10 امید بنده مسکین به هیچ واثق نیست مگر به لطف خداوندگار بنده نواز

11 گذشت شعر ز شعری و شورش از گردون چرا که از پی آوازه می رود آواز

12 خرد مجوی ز خسرو که اهل معنی را نظر به عشق حقیقت، بود نه عقل مجاز