جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3165

1 جان و جهان! دوش کجا بوده‌ای نی غلطم، در دل ما بوده‌ای

2 دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام ای که تو سلطان وفا بوده‌ای

3 آه که من دوش چه سان بوده‌ام! آه که تو دوش کرا بوده‌ای!

4 رشک برم کاش قبا بودمی چونک در آغوش قبا بوده‌ای

5 زهره ندارم که بگویم ترا « بی من بیچاره چرا بوده‌ای؟! »

6 یار سبک روح! به وقت گریز تیزتر از باد صبا بوده‌ای

7 بی‌تو مرا رنج و بلا بند کرد باش که تو بنده بلا بوده‌ای

8 رنگ رخ خوب تو آخر گواست در حرم لطف خدا بوده‌ای

9 رنگ تو داری، که زرنگ جهان پاکی، و همرنگ بقا بوده‌ای

10 آینهٔ رنگ تو عکس کسیست تو ز همه رنگ جدا بوده‌ای