هرگاه که از عسجدی مروزی اشعار باقیمانده 30

1 حلقوم جوالقی چو ساق موزه است و آن معده کافرش چو خم غوزه است

1 زهی بزرگ عطائی که در مضیق نیاز امل پناه بدان دست درفشان آورد

2 ز بیم جود تو کان خاک در دهان افکند ز یاد دست تو بحر آب در دهان آورد

1 جان مرا غمت هدف حادثات کرد تا عشق سوی من نظر التفات کرد

2 حال مرا و زلف پریشان خویش را در راه عاشقی رقم مشکلات کرد