هنگام صبوح آمد ای هم از عطار نیشابوری غزل 377

1 هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید یاران موافق را از خواب برانگیزید

2 یاران همه مشتاقند در آرزوی یک دم می در فکن ای ساقی از مست نپرهیزید

3 جامی که تهی گردد از خون دلم پر کن وانگه می صافی را با درد میامیزید

4 چون روح حقیقی را افتاد می اندر سر این نفس بهیمی را از دار در آویزید

5 خاکی که نصیب آمد از جور فلک ما را آن خاک به چنگ آرید بر فرق فلک ریزید

6 یاران قدیم ما در موسم گل رفتند خون جگر خود را از دیده فرو ریزید

7 عطار گریزان است از صحبت نا اهلان گر عین عیان خواهید از خلق بپرهیزید